(ภาพประกอบไม่เกี่ยวข้องกับบทความ)
ต้องขอบคุณประเด็นที่น่าสนใจที่ได้มาจากการตั้งคําถามของ
ไอ้เติกห้องเครื่องในเรื่องของบทสวดต่างๆ
คุณค่าที่แท้จริงอยู่ที่ไหน? อยู่ที่คําแปลของบทสวด
อยู่ที่สวดไปแล้วจะทําให้ชีวิตเจริญขึ้น หรือสวดไป
แล้วเข้าใจพุทธศาสนามากขึ้น
แต่ผมมองว่าบทสวดมนต์เป็นกุศโลบายเพื่อชักจูง
คนที่อ่านบทสวดได้มีสมาธิด้วยกลวิธีให้อยู่กับการอ่าน
การทําความเข้าใจการออกเสียง การใช้สมอง
อยู่กับตัวหนังสือที่ไม่ใช่สิ่งที่เราคุ้นเคยทําให้เรา
มีความพยายามและตั้งสมาธิมากกว่าการที่เราไป
อ่านเนื้อร้องเพลง ละลายของโฟร์-มดแน่นอน
ดังนั้นจึงเป็นการตั้งคําถามว่าจริงๆแล้วแก่นของ
บทสวดมนต์คือการให้ผู้อ่านได้ใช้สมาธิกับมันใช่ไหม?
แต่ถ้าเราลองมองจากพื้นความรู้ทางพระพุทธศาสนา
แน่นอนว่าคําแปลที่บอกว่าอะไรหมายถึงอะไร
ย่อมเป็นสิ่งสําคัญในการสนับสนุนคุณค่าของบทสวด
มากกว่าที่จะเป็นแค่ตัวอักษรที่อ่านไปตามจังหว่ะ
เพื่อทําสมาธิกับมัน
ผมคิดว่าคําแปลจากบทสวดเองก็มีส่วน
ไปช่วยสนับสนุนให้บทตสวดดูมีนํ้าหนักและ
ทําให้ผู้สวดมีความสนใจในตัวบทสวด
เพราะหากบทสวดเองขาดความหมายแล้ว
ก็ไม่มีใครรู้ได้ว่าจะมีใครหยิบขึ้นมาสวดไหม?
(ขอขอบคุณ เติกห้องเครื่องที่จุดประเด็นคําถาม)
