การมองบริบทของต้นไม้ กับมุมมองของคนอยากสําคัญ

ผมเคยคิดเสมอว่าทําไมตัวเองไม่เคยคิดที่จะรักต้นไม้และพวกอะไรเขียวๆที่คน
และสื่อพยายามประโคมให้รู้สึกรัก อาจจะเป็นเพราะเวลาที่เรานึกถึงต้นไม้
เราก็นึกแค่ว่าเป็นต้นไม้ เป็นอะไรเขียวๆไม่เคยมีใครเอาป้าย
มาแปะในต้นไม้ว่า
ต้นไม้ชนิดนี้จุดนํ้าได้ 75,000 แกลลอน ผลิต อ็อกซิเจนได้เท่าไร

เรามักจะมองต้นไม้จากสิ่งที่ตาเราเห็นเสมอ เราไม่ได้มองต้นไม้แล้วเห็น

เป็น อ๊อกซิเจน ไม่ได้มองเห็นเป็นปริมาณฝนที่จะตกลงมา

ไม่ได้มองเห็นชีวิตอื่นนอกจากเราที่อาศัยพักพิงกับต้นไม้

อีกอย่างความรู้สึกที่ไม่อยากจะร่วมมือเป็นคนรักโลกเพราะยังมีความคิด

ในหัวที่ติดอยู่ว่า

" เฮ้ย !! แค่ขาดเราไปคนเดียวก็ไม่เป็นไรหรอก

คนในโลกตั้งเยอะแยะให้มันช่วยๆกันเถอะ "

ซึ่งผมคงต้องยอมรับว่าคิดงั้นจริงๆ แต่ก็ต้องยอมรับอีกด้วยว่าถ้ามีคนแบบผม

เยอะๆโลกน่าจะชิบหายจนคอมพิวเตอร์ไม่ทํางาน(มุข)

ความรู้สึกที่อยากจะเป็นคนสําคัญในการช่วยโลกได้หมดไปเพราะจํานวน

คนที่จะทําได้มีมากเหลือเกินจนเหมือนเราไม่จําเป็นต้องเข้าไปยุ่ง

เหมือนไม่ได้มีส่วนสําคัญกับเรื่องนี้

ผมค่อนข้างมีความมั่นใจว่าน่าจะมีคนที่มีความรู้สึกแบบผม

และก็น่าจะออกแบบอะไรซักอย่างเพื่อช่วยเยียวยา

ความรู้สึกนี้ได้(มั้ง)ไม่รู้ว่าพอจะเป็นโครงการณ์ได้หรือเปล่าหน่ะสิ
ปล.ที่แน่ๆจะไม่จบงานเป็นโมชั่นหัวเด็ดเผ็ดเปรี้ยวเพราะทําแล้วไม่มีความสุข